Iedere acht dagen wordt in Nederland een vrouw vermoord door haar (ex-)partner. Elke acht dagen, één vrouw. Schokkende cijfers. Toch durven media en instanties slecht stelling te nemen in deze zaken. Recent nog werd een dader (een politieagent) in de media door zijn collega’s als lieve, zachtaardige man omschreven. Ruwe bolster, blanke pit type. Geen woord over het slachtoffer dat hij maakte. De krant kopte met de boodschap dat de man zijn eigen leven nam, nadat hij zijn ex-partner om het leven bracht. Nadat hij zijn ex-partner om het leven bracht… niet meer dan een bijzin. Terwijl het hier gaat om femicide. De politieagent vermoordde zijn ex-vriendin, nadat hij haar leven tot een hel had gemaakt. Daarna pleegde hij zelfmoord.
Wij zien dit onbegrip, het wegkijken, het verhullen van de echte rauwe boodschap vaker. Femicide is de meest gruwelijke uitkomst van dwingende controle. Een ultieme daad als de dader de controle over zijn slachtoffer verloren lijkt te zijn. Dwingende controle is de vaakst voorkomende vorm van mishandeling in Nederland en wordt gekenmerkt door de ‘onzichtbaarheid’ voor de buitenwereld. Geen blauwe plekken als herkenbaar signaal, maar juist voor de buitenwereld buitengewoon charmante plegers, die slachtoffers achter de voordeur volledig afbreken door hen te isoleren, vernederen, manipuleren en controleren. Deze slachtoffers worden in Nederland onvoldoende beschermd. Lees verder “Femicide. Niet verhullen. Veroordelen!”