Dit is een gastblog van maatschappelijk werker Geike
Een aantal jaar geleden (ik kende de roze olifant al) meldde zich een cliënt op mijn spreekuur. Hij vroeg mij te berekenen hoe de kindregelingen verdeeld kunnen worden. Hij vertelde dat hij en zijn kinderen co-ouderschap wensten en dat hij dan ook voor urgentie in aanmerking zou komen om een sociale huurwoning te krijgen. Hij vertelde al gesproken te hebben met de kinderen, het wijkteam en de woningbouwvereniging. Met moeder had hij nog niet gesproken. Moeder werkt nooit mee, liet hij weten. Niemand van de betrokkenen wist hoe moeder hier naar keek en of ze op de hoogte was. Keurig, welbespraakt en goed voorbereid kwam de man op het spreekuur.
Ik besprak met hem dat ik de eenzijdige vraag merkwaardig vond. Zonder moeder te betrekken werden stappen gezet om co-ouderschap te bereiken. Dat was volgens vader de wens van de kinderen. De kinderen waren acht en elf jaar. Wijkcoaches werden ingezet om dat te ondersteunen en nadat ik vader had laten weten zijn plan niet te ondersteunen als dit niet in afstemming met moeder is stopte het gesprek. Lees verder “Uit de praktijk van een maatschappelijk werker”
Tijdens de lezing komt Jelmer met strakke definities, kille feiten en harde getallen: wat gebeurt er achter gesloten deuren en om hoeveel mensen gaat het? Mythes en aannames worden ontkracht. Hoe om te gaan met de destructieve dynamiek, hoe onderscheid je plegers helder van slachtoffer(s!). Welke rol kan de optimaal geïnformeerde hulpverlener spelen?