Emotionele en psychische mishandeling laat diepe sporen achter bij slachtoffers. Vanuit de overheid is er tot op heden helaas maar weinig aandacht voor: er zijn geen kenniscentra, er is nauwelijks specifiek zorgaanbod, geen preventie, er zijn geen middelen voor onderzoek. Aangifte doen is vrijwel onmogelijk: het is niet expliciet strafbaar. Daarom vraagt het Verdwenen Zelf hier structureel aandacht voor (zie voor een overzicht: https://professionals.verdwenenzelf.org/in-de-media/).
Positief is dat drie Tweede Kamerleden meer dan 20 (!) vragen hebben gesteld aan de regering over wat de overheid precies doet aan psychische mishandeling. Tweede Kamerleden Bergkamp (D’66), Van den Hul (PvdA) en Özütok (Groen Links) vragen zich af wat de definitie is van psychische mishandeling, of er cijfers over zijn en wat het huidige beleid concreet is. Interessant is ook dat ze vragen of de regering de petitie “Maak psychisch geweld strafbaar” kennen. Wij vroegen vorig jaar oktober in een artikel aandacht voor de petitie en voor de noodzaak van expliciete strafbaarstelling.
De Tweede Kamerleden vragen zich af in hoeverre de politie, Veilig Thuis en andere organisaties psychische mishandeling serieus nemen en of instanties psychische mishandeling goed registreren en behandelen. Belangrijk, want uit talloze getuigenissen die ons dagelijks bereiken blijkt dat dit niet goed gaat. Met alle, vaak schrijnende consequenties van dien.
De Tweede Kamerleden vragen of de regering ervaringsdeskundigen van psychische mishandeling betrekken in hun beleid. Dit juichen wij van harte toe, omdat ervaringsdeskundigen de weerbarstige praktijk als geen ander kennen. Hoopgevend is dat de drie Tweede Kamerleden het Verdwenen Zelf hebben uitgenodigd voor een gesprek. Ze spreken ook andere experts en ervaringsdeskundigen.
Als laatste stellen de Tweede Kamerleden vragen over het expliciet strafbaar stellen van psychische mishandeling. Een belangrijk punt, want zo lang dit niet zo is, kunnen slachtoffers vaak geen stappen ondernemen richting de dader en hulp inschakelen om de mishandeling te doen stoppen. Het zou een enorme erkenning zijn voor slachtoffers als ook deze vorm van huiselijk geweld en kindermishandeling, want dat is het, expliciet strafbaar zou zijn.
Als zorginstellingen meer kennis van deze problematiek krijgen en de middelen en instrumenten krijgen om slachtoffers beter te begeleiden, zou dat eveneens een groot verschil maken. Net zoals dit al gebeurd is in andere Westerse landen, zoals het Verenigd Koninkrijk, Nieuw-Zeeland, Ierland, Frankrijk en enkele staten in de VS en Australië. Positief is dat Fonds Slachtofferhulp onze oproep ondersteunt en in hun bericht het belang van strafbaarstelling benadrukt.
De regering heeft de vragen van de Tweede Kamerleden nog niet beantwoord. Zodra we weten wat de regering vindt van deze vragen, zullen we hier uiteraard over berichten. Het is heel positief dat deze Tweede Kamerleden de problematiek serieus nemen en de regering wijzen op de verplichtingen die ze hebben om internationale verdragen na te komen, zoals die van de Rechten van het Kind. Hoe meer instanties en professionals weten van psychische mishandeling, hoe beter.
Oh wat een goede berichten! Hier krijg ik energie van.
Hoopgevend en ondersteunend voor alle betrokkenen / ervaringsdeskundigen.
Dankjewel Taco, en veel succes in Den Haag. Het is zo ontzettend hoog tijd dat Nederland stelling neemt in deze.
Diane
Dank Diane!
Super goed nieuws. Hulpverleners en omstanders herkennen en erkennen psychische mishandeling meestal niet. Slachtoffers krijgen daardoor niet de hulp en steun die zij nodig hebben. Dit leidt in veel gevallen tot hertraumatisering. Vooral als de mishandelende ex partner de verzorgende ouder van de gezamenlijke kinderen na het beëindigen van de relatie in het kader van de omgangsregeling blijft mishandelen, zijn de gevolgen niet te overzien. Het belemmert de kinderen zich tot zelfbewuste en liefdevolle volwassenen te ontwikkelen. Als bestuurslid van Stichting Zijweg heb ik hiervan heel veel dramatische gevolgen gezien.
Het zijn inderdaad deze problemen Tineke, die we ook willen meegeven aan de Tweede Kamerleden. Na een destructieve relatie stopt vaak de mishandeling niet, zoals je ook schrijft, zeker als er kinderen betrokken zijn. Dagelijks krijgen we hiervan getuigenissen, al jaren, en Stichting Zijweg ook in het verleden. Het probleem is groot, en het is goed als de politiek, media en organisaties op dit terrein hier aandacht aan gaan geven. In Engeland o.a. gebeurt dit ook al, er zijn wat dat betreft ook echt goede voorbeelden waarvan organisaties kunnen leren.
Ik heb helaas ook zo’n ex, en na 4 jaar gescheiden zijn, blijft hij doorgaan. Ook over de rug van onze twee kinderen. En het frustrerende en zo boosmakende is dat niet 1 instantie je helpt. Ze laten je allemaal hangen en zeggen ‘mooi, leg t maar langs je neer’ en ‘slik maar alles omwille van de kinderen’. Iedereen negeert de bergen met bewijzen die je hebt. Helaas in november weer de 4de rechtszaak.
Hier ben ik zo blij om. Ben 39 jaar psychisch mishandeld, en ben nu vijf jaar weg bij mijn ex. Maar nog dagelijks ondervind ik hinder hiervan. Heb nog heel wat lijken in de kast.
Het is inderdaad zeer heftig om mee te maken. Sterkte Ria!
Dit is goed om te horen! Ik hoop dat het gezien, herkend en serieus genomen gaat worden.
Dat hopen wij ook natuurlijk…!
Kunnen we van eindelijk ook aangifte doen bij politie? Nu is dat niet mogelijk… Zelfs het verduisteren van persoonlijke goederen door mijn ex kan ik geen aangifte van doen…
Wetgeving is er nu nog niet helaas, maar zoals de meeste lezers weten stoppen wij veel tijd in het signaleren van dit probleem.
Ik bied mij heel graag aan te getuigen en uitleg te geven als ervaringsdeskundige. Twee jaar verborgen en kwaadaardige ex, in december jl ‘no contact’ gegaan. Eindelijk… na vele ontsnappingspogingen. Geld geleend voor de werkboeken van Iris Koops en veel studie heeft me eerste maanden, teruggetrokken in ‘mijn grot’ geholpen en hulpverlening. Ik was kapot: hyperventilatie, hartkloppingen, 20 kilo afgevallen, berooid, trillen, enorme angst, woede, hyperalert, snel getriggerd als iemand mijn grenzen tart of doet denken aan… dan barst ik uit. Flashbacks, nachtmerries, doodmoe nog steeds etc…dat is de prijs van ‘slechts’ twee jaar tomeloze agressie nachtenlang, liegen, bedriegen, negeren en manipuleren.
Nog herstellende dus, ik wacht op traumabehandeling. Ik heb niet half de kracht van daarvoor. De fysieke en mentale impact van psychisch/emotionele mishandeling is ongelooflijk onbegrepen en onderschat. Het maatschappelijk onbegrip, victim blaming, het feit dat ik geen aangifte kon doen, dat onrecht en de onmacht… en de maatschappelijke onbekendheid met het fenomeen trauma in dit kader, hebben het mij absoluut nog zwaarder gemaakt. Van bekenden die ook fysiek zijn mishandeld in hun jeugd, weet ik dat zij nu nog het meest te lijden hebben onder juist de vernederingen, het kleineren, de woorden, het negeren en het schreeuwen. Ook in mijn jeugd was dit aan de orde. Ik ben met een sociale fobie het huis uitgegaan en in 50 jaar gevochten met depressies.
Maar de extreme psychische mishandeling die ik de laatste jaren meemaakte hebben echt zijn tol geëist fysiek en mentaal. Van de wijkagente, hulpverleenster huiselijk geweld en psychologe, krijg ik eindelijk erkenning, zij steunen mij met het idee van lokale zelforganisatie. Ze delen mijn woede omdat hun praktijken overlopen van mijn lotgenoten. Ik heb staan schreeuwen daar dat ik een monument op wil zetten voor slachtoffers van emotionele mishandeling en dat het beest bij de naam genoemd moet worden. Ook dat wordt toegejuicht.
Pathologisch narcisme en psychopathie moeten smoel krijgen in het maatschappelijk bewustzijn, als fenomeen herkenbaar zijn voor iedereen, niet alleen voor slachtoffers, als het al te laat is. Er moeten SIRE campagnes komen die de rode vlaggen en de gevolgen van (verborgen) narcistisch misbruik toelichten. Het maatschappelijk bewustzijn is alarmerend laag… het wegkijken van de maatschappij geeft de daders een vrijbrief om talloze slachtoffers te maken. Met een wet die coercive control, psychisch/emotioneel misbruik strafbaar stelt zullen zoveel slachtoffers zich gesterkt voelen en zoveel daders worden terug gedrongen. Ik wil me hier graag hard voor maken.
Beste Daphne, je beschrijft heel duidelijk wat het met je deed, heel ernstig, en wat er moet gebeuren (vrij veel). Wij zetten ons ervoor in om deze problemen zichtbaar te maken voor professionals en organisaties.
Ik hoop dat jeugdhulpverleners met spoed naar deze expertise gaan handelen, ik zie mijn drie kinderen (mager en met zwarte wallen onder hun ogen) verder afglijden. Ik zie het (de moeder), niemand anders lijkt het te zien (gelukkig mijn moeder en een beetje familie wel). De kinderen wonen nu ruim 1 jaar bij hun vader en hij wil eenhoofdig gezag… met zijn gladde babbel krijgt hij alles voor elkaar. Hij maakt moeder bij iedereen zwart, alsof zij de gek is… zegt de gek. Zijn vorige vriendin heeft zelfmoord gepleegd. Moeder is na 18 jaar uitgeput en radeloos.
Heftig Angelique. Vooral veel sterkte gewenst!
Sterkte! Toevallig en helaas zie ik in onze naam en situatie veel gelijkenissen. Hou vol & zorg goed voor jezelf.
Hopelijk gaat het hiermee eindelijk doordringen dat dit een ernstig en serieus probleem is, dat overigens heel moeilijk is om aan te tonen (omdat er nauwelijks kennis en inzicht over is, protocollen en rechtbanken hebben er geen idee van…) In mijn geval ben ik ook nog steeds aan ’t herstellen, omdat zij de macht over mijn kinderen heeft. Zij zijn “gekidnapt” en daarmee van mij afgenomen: ouderverstoting, reeds 17 jaar en ook al zijn ze “volwassen” (18+) verandert dat niet. Hier kan natuurlijk ook geen instantie meer wat aan doen. Er zou een landelijk netwerk moeten zijn om dit soort zaken aan te brengen en dat er actie op genomen wordt. Rechtbanken zijn de weg kwijt, kan daar enorm emotioneel over worden.
Wat ontzettend zuur Johan, dat je nergens hiervoor meer kan aankloppen. Het is inderdaad ook van groot belang dat deze kennis in de rechtbanken terecht komt.
Emotionele mishandeling en emotionele verwaarlozing is onzichtbaar en afschuwelijk… zelf opgegroeid met alcohol verslaafde, narcistische moeder en emotioneel beschadigde vader die er niks aan deed. Niemand deed er iets aan… en zo maak je foute keuzes in je leven, in alles… met een diepe doodsangst voor afwijzing, kritiek etc. En kom je niet tot bloei wie je werkelijk bent 😢nu na jaren hulp zoeken, pas begrip en erkenning van een traumacoach, een ervaringsdeskundige. Familie en omgeving erkent het gebeurde niet, toen niet en nu niet… Ze willen het niet weten, dubbele traumatisering, de reguliere psychologie begrijpt het niet, pakt deze diepe trauma’s verkeerd aan. Hoop dat er meer echte ervaringsdeskundigen komen en dat het erkend wordt en er vergoeding voor therapie komt. Maar liever dat de hulp eerder komt, als 3-jarig meisje bleek mijn moeder al een zelfmoordpoging gedaan te hebben… Niemand haalde mij weg van dit beschadigde stel ouders, liefst was ik toen al geadopteerd door een liefdevol gezin.
Heftig en ernstig wat je hebt moeten meemaken Ilsole. Hoe eerder er hulp komt, hoe beter inderdaad. En dat vergt kennis van emotionele en psychische mishandeling, die nu nog vaak ontbreekt.
Klopt Tako, er ontbreekt veel kennis van emotionele mishandeling en verwaarlozing, alleen ervaringsdeskundigen lijken dit te begrijpen, die zelf eruit gekomen zijn. Mensen die dit niet aan den lijve hebben meegemaakt, gaan het nooit begrijpen en als ze studeren voor psychologie ook niet. Een vriendin van mij is 54 met vele heftige jeugdtrauma’s en kreeg een psychologe via de GGZ van nog geen 30 jaar die geen levenservaring had en niks van dit soort trauma’s begrijpt… dit moet stoppen. Ze hield gewoon een procedure aan… wat moest vd GGZ. En er was totaal geen empathie en emotionele kennis over. Zoals Iris Koops, dat helpt, en ook Interakt in Tiel, zij begrijpen de diepe wonden die geslagen worden.
Goed dat er kamervragen zijn gesteld. Meer aandacht vanuit de overheid door campagne, petitie, wijziging wetsvoorstel is hard nodig.
Compliment voor al jullie goede werk.
Groet Angelique
Zou fijn zijn, zelfs geweldig, als de schade erkend wordt. En de erkenning van missers in de psychiatrie, het aanhoudende geweld, niet horen, dus twee werelden van geweld, wonden, zware geestelijke mishandelingen. Inclusief denigrerende medicijnen spuiten en verdoven… en zo nog veel meer. Horen, mij niet horen, met alle gevolgen van dien. Zoveel vragen. Zoveel mishandelingen overleefd, niets heeft naam of erkenning. Verliest veel, chaos overleefd, zo veel. Kracht, moe, opbouwen met niets. Onmenselijk zelfs mensonterend. Een lange weg uit de cirkel, kom je bijna of niet uit. Lijdende weg die je uitput en ontkracht om door te gaan. Het had zo anders kunnen zijn: nog een beetje leven. Ontwikkeld overlever te zijn. Einzelgänger wordt je. Je loopt wonden op, herstel, littekens of wat dan ook. Arme overlever, gepest worden. Huis: horror, huis uit, antikraak en hulp. Niets. Jaren van gedrogeerde medicijnen. Mijn uiterlijk was veranderd, een oude verdoofde vrouw: bizar, wreed. Hersteld weer in oude herkenbare uiterlijk.
Kracht en overlevingsdrang, lopen, jaren, dag en nacht. Erkenning. Niets. Horen willen ze niet, erkenning geven niet. Ondanks vele wetten bang voor bewijs en missers. Wat je ook doet, het sloopt. Komt niet ver wat je ook doet. Lopen en regelen. Valt van ongehoord in de val van de gemeente. Deuren en muren. Je voelt je een misdadiger, verloren in doorgaan en de vele trauma’s. En leven opbouwen: de wil wordt weggewerkt in niets. Slopend. Lijdende wegen en toch door gaan. Net een horrorfilm waarin je leeft. Lach zing dans, huil alleen. Je leven is recht en krom: de wereld andersom. Goed word ziek gemaakt. Heb veel overleefd, de dood steeds dichtbij. Wonden en verdoven, buitengesloten of psychiatrie. Bizar. Tot de dood ons scheidt en zoveel meer. Onder aan de ladder al klim je steeds weer. Je wordt ouder. Toekomst? Mist veel… Zo onnodig en zo zinloos.
Hoop zo dat veel gaat veranderen. Erkenning van de schade. Zinvolle hulp. Leven in de opwaartse spiraal en weer kracht hebben. En niet steeds neerwaarts.
Vriendelijke groet
Y.
Beste Y, wat je beschrijft is echt ernstig en wat ben je sterk dat je toch zelf iets van herstel hebt weten te vinden. Dank voor je krachtige getuigenis.
Wat fijn dat deze Tweede Kamerleden ook met het Verdwenen Zelf in gesprek gaan, en geweldig dat jullie deze kans aangrijpen naast al het mooie werk wat jullie al doen! Iris legt in haar boeken zo goed uit hoe emotionele en psychische (narcistische) mishandeling werkt en wat de impact is op de slachtoffers maar ook hoe jezelf en je kinderen daartegen te beschermen. Ik hoop van harte dat deze Tweede Kamerleden bekend zijn met haar beide boeken, deze kunnen politici en professionals zoveel inzicht geven in deze problematiek en waar winst te behalen valt. Heel veel succes met het gesprek Tako!
Dank Paula! Ik zal zeker ook de boeken van Iris aanraden.
Wat fijn dat het in de Tweede Kamer onder de aandacht wordt gebracht. En dat jullie ook jullie zegje mogen doen. Er is inderdaad veel te weinig over psychische en emotionele mishandeling bekend. Laat staan hoe je het herkent en er mee om gaat. Het richt zo veel schade aan. En wat kosten alle behandelingen (vaak met misdiagnoses) de gemeenschap toch veel geld.
Persoonlijk ben ik slachtoffer geworden op de werkvloer. Ook daar speelt het zich af en is er veel te weinig aandacht voor. Wat heb ik een eenzame strijd gevoerd. Ik leefde in de omgekeerde wereld en werd min of meer als dader gezien. Mijn therapeut via ‘het verdwenen zelf’ was de enige persoon die mij echt begreep. Ik probeer deze vorm van mishandeling met mijn verhaal onder de aandacht te brengen bij de juiste personen en verspreid de link naar ‘het verdwenen zelf’. Ik weet immers waar ik het over heb.
Heel veel succes! Jullie doen fantastisch werk!
Dank Karin, en goed dat je aandacht geeft aan het feit dat het ook voorkomt in organisaties. Daar is ook nog een wereld te winnen, Iris besteedt hier ook aandacht aan, zeker in haar tweede boek (‘Je leven in eigen hand’). Fijn ook dat de therapeut die je via ons hebt gevonden, je verder heeft geholpen en dank ook dat je de link naar ons werk verder verspreid!
Mooi dat het daar ook op de agenda komt. Van onderuit komt er geen signaal naar boven omdat het vaak niet onderkend en herkend wordt. Informatie lijkt de sleutel om het onderin de keten gezien te krijgen maar daar zit m.i. de oplossing niet. De hulpverleners die het moeten onderkennen zitten zelf vaak in een hulpverleners syndroom. Als kind, om welke reden dan ook te weinig liefde en aandacht gekregen. Helpen en zorgen gaf aandacht en waardering wat een getwiste vorm van liefde is. Als het een tijdje door gaat is de hulpverlener geboren. Het voor een ander opkomen, jezelf wegcijferen en redderen is slachtoffers van psychisch geweld maar al te zeer bekent. Om deze dynamiek te kunnen zien bij het slachtoffer moet de hulpverlener eerst zich bewust zijn van de dynamiek die heeft geleid tot het eigen hulpverleners syndroom en dat ook nog voor zichzelf doorgewerkt hebben. Daarna zal de ongezonde dynamiek met de narcist pas echt herkent worden door de hulpverlener. De hulpverlener die het eigen probleem niet heeft doorwerkt zal telkens tegen de eigen blinde vlek aanlopen en die uit de weg gaan in situaties waar narcisme, psychopathie en borderline speelt.
Wij nemen in onze trainingen richting professionals altijd de ‘dramadriehoek’ mee, waar Iris in haar boeken ook aandacht aan geeft. Als je onbewust hiervan in een dynamiek terecht komt met een (emotioneel mishandelende) dader en een (vaak getraumatiseerd) slachtoffer, kan je als zorgverlener inderdaad in een reddersrol terecht komen die de destructieve dynamiek ondersteunt in plaats van tegengaat. Dit goed inschatten vergt kennis en training, zeker als je emotionele mishandeling zelf als zorgverlener nooit expliciet hebt meegemaakt of doorvoelt.
Dankje wel Tako Engelfriet.
Ook ik in een zelfde situatie als velen. Sinds scheiding volledig doorgeslagen ex-man. Emotionele chantage van mij, via de kinderen en rechtstreeks veel grensoverschrijdend gedrag. Gewetenloos. Hulpverlenende instanties kijken ervan weg. Benoemen het als ‘het is een vechtscheiding, jullie strijden met elkaar’. Zeer onterecht, ik probeer voor mezelf en mijn kinderen op te komen, om ons te beschermen, grenzen aan te geven. Meer niet. Hij heeft vrij spel, komt steeds verder in het zadel, zijn wil is wet.
Ik wil graag noemen, dat het Verweij-Jonker Instituut onderzoek heeft gedaan, naar geestelijke mishandeling en partnergeweld. Zeker de moeite waard om opnieuw onder de aandacht te brengen en mee te nemen naar ‘Den Haag’. Ze weten overigens veel bij Rijksoverheid, Movisie, heeft een beleidsplan 2018-2021 waarin ook deze materie is opgenomen. Het probleem is de bewijsvoering bij geestelijke mishandeling, er is echter WEL een wetsartikel op basis waarvan je aangifte kunt doen, in het buitenland wordt dit inmiddels frequenter ingezet (ik meen UK), het gaat om dwang-stalking, artikel 284 Strafrecht, zie ook: http://huiselijkgeweld.ypos3.ypos.nl/dossiers/stalking/wetgeving/algemeen_dwangartikel.
Ondanks deze kennis, heb ik geen leven meer, worden mijn kinderen hieraan blootgesteld, zeer pijnlijk. Media – als Olcay, Sire, achtergrondprogramma’s, zijn nodig om mede te zorgen dat het ‘gezien’ gaat worden. De herkenning en erkenning zijn als 1e nodig! Zeer traumatiserend, het wegkijken en de ontkenning.
Beste Juul, heftig allereerst dat je in deze situatie zit! Je bent niet de enige, dat blijkt ook uit onderzoek, los nog van de vele schrijnende getuigenissen die ons de afgelopen jaren hebben bereikt. Wij baseren ons inderdaad ook op de rapporten van het Verwey-Jonker Instituut, Movisie en die van het WODC en internationale onderzoeken.
Stalking (belaging) is inderdaad strafbaar, en in algemene zin mishandeling ook. Bij stalking komt het regelmatig tot veroordelingen, bij psychische mishandeling echter vrijwel nooit (eenmaal slechts). De ervaringen in Engeland en andere landen waar ‘coercive control’ strafbaar is gesteld zien we dat bewijsvoering voor emotionele en psychische mishandeling wel degelijk mogelijk is. Daarom pleiten we ook voor invoering van dergelijke wetgeving in Nederland.
Mag het
Zo hopen
Dat er zoveel wegen
Open gaan
Geweld
Mishandelingen
De missers en
Horen niet horen
De gewetens van
Narcisme
De zorg
Ontkenning
Wegkijken
Zoveel levens
Verdwijnen in niets
Zelfs de dood
Scheid zoveel wegen
Vechten tegen
De missers en verdriet
Schrijnend
Groot probleem
Lieve groet, Yvonne
Wens ieder zoveel moed
En enorm veel kracht