Duiding van de gevolgen van psychisch geweld cruciaal
In oktober 2019 en nog lang daarna was het wereldnieuws: de zaak Ruinerwold. Er volgde een golf van medeleven vanuit het grote publiek, vooral na de vertoning van de genuanceerde documentaire ‘De kinderen van Ruinerwold’ dit voorjaar. Sensatiezucht en snelle oordelen voerden echter in sommige media de boventoon, terwijl een zorgvuldige berichtgeving juist cruciaal is. Niet alleen uit respect voor de betrokkenen, maar ook om deze vorm van huiselijk geweld goed te kunnen duiden, zo betogen Iris Koops en Tako Engelfriet.
Nadat de kinderen van Ruinerwold jarenlang gevangen zaten in een web van mishandelingen en nu te maken hebben met de trauma’s die daar het gevolg van zijn, werden en worden ze veelvuldig geconfronteerd met reacties die hun herstel belemmeren. Soms waren dat sensationeel klinkende maar onware onthullingen (er zou sprake zijn van kelders), soms snelle oordelen (“Ze moeten de vader gewoon vergeven”) en soms aanmatigende opmerkingen (“Er zat toch geen slot op de deur?”)
Hieruit blijkt dat een aantal opiniemakers en sommige media weinig kennis en begrip hebben van huiselijk geweld en kindermishandeling. Het getuigt ook van weinig inzicht in de complexiteit en gevoeligheid van hun situatie nu. Hier gaan we in dit stuk op in, want dit alles staat niet op zichzelf: aanmatigende of veroordelende reacties komen veel voor en hebben een sterk negatief effect op het herstel van slachtoffers van huiselijk geweld blijkt uit onderzoek.
Negatieve impact
De duiding van deze zaak is cruciaal om het te kunnen begrijpen. Centraal daarin staat angst, reëele angst wel te verstaan. De kinderen van Ruinerwold leefden met de continue dreiging van langdurige opsluiting, seksueel en fysiek misbruik, afwijzing, vernedering, dodelijke blikken, wurgpogingen en emotionele chantage. Die angst heeft een gijzelend effect. De angst vestigt zich in het lichaam en beïnvloedt fundamenteel iemands mens- en wereldbeeld. Het werkt door tot op hoge leeftijd, ook als iemand inmiddels al jarenlang veilig is, zo blijkt ook uit onderzoek. Loskomen van die angst en ervan herstellen gaat in fases, vergt vaak jaren van therapie en is hard werken. In de documentaire getuigen de kinderen van Ruinerwold kwetsbaar en krachtig over hun soms moeizame, soms succesvolle herstel.
Wat in hun herstel niet helpt is hoe sommige media zich aan deze kinderen hebben opgedrongen, alsof zij publiek bezit zijn. Incorrecte en invasieve berichtgeving haalt hen telkens in. De hoofdbegeleider van één van de kinderen, die anoniem wenst te blijven om hun privacy te kunnen waarborgen, uit zijn frustratie hierover: “Ik ben een lijst bij gaan houden over hoeveel leugens en speculaties er in de media zijn gekomen over deze zaak. Ik zit nu al boven de 200 voorvallen. Eén verdraaid feit leidt tot een kettingreactie van nog meer verdraaiingen. Dit is elke keer opnieuw beschadigend voor de kinderen.”
Ongevraagde herbelevingen
Sommige media doen nauwelijks aan factchecking. Vlak na de vrijlating van de kinderen rapporteerde een regionale krant bijvoorbeeld dat de kinderen “verwilderd” zouden zijn en de Nederlandse taal niet zouden beheersen. Andere media meldden dat er sprake zou zijn van kelders en martelruimtes, terwijl de feitelijke informatie van de politie hier niet over repte.
Documentairemaakster Jessica Villerius zei in een interview in de Linda dat de media jagen op de kinderen alsof het daders zijn: “Ik ben heel erg geschrokken van de agressiviteit die de pers toonde in die eerste weken. En dan druk ik het nog mild uit. Het zorgde voor een situatie die absoluut onveilig was voor alle negen kinderen, die daar op hun beurt natuurlijk helemaal niet voor kozen. De verhoren liepen nog en sommigen hadden elkaar sinds hun afzonderlijke vertrek uit het gezin nog niet eens gezien. Het was absurd.”
Vrij recent zijn weer speculaties verspreid, zoals dat vader een ton zou hebben ontvangen van Justitie of dat een gemeente de huidige huisvesting van de vader zou betalen. Een persverklaring van de kinderen kwam er aan te pas om deze en andere geruchten de kop in te drukken. Sommige media probeerden daarnaast gezinsleden op te sporen. Hun social media werd uitgeplozen en ze werden gevolgd. Het zorgde voor ongevraagde herbelevingen.
De gevangenis
Wat deze kinderen nodig hebben om te kunnen herstellen, is juist de “gewone” wereld, met normale mensen die hen rust en veiligheid bieden. Deze kinderen werden hun hele leven geïndoctrineerd, geïsoleerd en gemanipuleerd. De context waarin zij opgroeiden was vergelijkbaar met die van een sektarische groepering. De wereld was voor hen goeddeels afgesloten. We weten dat dit niet alleen bij de kinderen van Ruinerwold is gebeurd, maar herkenbaar is voor veel andere slachtoffers van huiselijk geweld en kindermishandeling.
Voor begrip in deze zaak is het noodzaak te beseffen dat mishandeling in een gezinssysteem uiterst complex is. Een kind is van nature loyaal. Door emotioneel en psychisch misbruik te maken van loyaliteit en afhankelijkheid, begint de gevangenschap al voordat een deur op slot gaat of er een klap of verkeerd woord valt. Het ongrijpbare, de continue dreiging en de doelgericht opgeroepen schuld- en schaamtegevoelens voeden de continue angst. Het niet kunnen overzien van de gevolgen voor zichzelf èn andere gezinsleden maakt dat een kind hier niet uit weg kan. Dat is de werkelijke gevangenis.
Dwingende controle
Deze vorm van psychisch en emotioneel geweld komt veel voor. Huiselijk geweld waarin plegers slachtoffers angst aanjagen en nauwgezet controleren om zo volledige macht over slachtoffers te kunnen uitoefenen wordt coercive control ofwel dwingende controle genoemd. Het is volgens recent onderzoek van het Wetenschappelijk Onderzoek- en Documentatiecentrum (WODC) de meest voorkomende vorm van huiselijk geweld in Nederland. Ongeveer 1,2 miljoen Nederlanders zijn jaarlijks slachtoffer van huiselijk geweld, waaronder 680.000 slachtoffers van dwingende controle in 2019.
Wat de kinderen van Ruinerwold hebben meegemaakt is heel extreem geweest, maar tegelijk is dwingende controle een breed maatschappelijk probleem. Door enkel oog te hebben voor de extremiteiten, zonder deze in een context te zetten, is er een belangrijke kans misgelopen om het fenomeen dwingende controle bekender te krijgen in Nederland. De zaak Ruinerwold blijft zo een “ver-van-mijn-bed show”, terwijl het voor veel slachtoffers van dwingende controle uiterst dichtbij komt.
Op hun bureau
Israël, de zoon die hulp zocht en hiermee het isolement van de kinderen doorbrak, gaf in een interview op ontroerende wijze aan dat hij wil dat er meer bekendheid komt over dit fenomeen. Hoe bijzonder is het, dat slachtoffers die ernstige kindermishandeling hebben meegemaakt zich na relatief korte tijd al kunnen uitspreken over hoe belangrijk het is dat ook andere slachtoffers de hulp vinden en krijgen die ze nodig hebben. Het was juist een belangrijke drijfveer van hen om mee te doen met de documentaire, die een genuanceerd en indringend beeld van deze vorm van huiselijk geweld geeft. Deze zorgvuldigheid is essentieel, zowel voor de betrokkenen als bij de duiding van wat psychisch en emotioneel geweld is en hoe groot de impact is.
Stichting het Verdwenen Zelf vraagt al jaren aandacht voor het veel voorkomende psychische en emotionele geweld, dat in Nederland niet eens expliciet strafbaar is. Anderhalve maand geleden publiceerden wij een blog over de kinderen van Ruinerwold en over de zorgen die wij hebben over de snelle oordelen en sensatiezucht. Zij hebben op verschillende momenten dit signaal zelf ook afgegeven, wat echter niet is opgepikt. Israël deelde mede daarom onze blog op Facebook en gaf daarbij aan dat hij hoopt dat onze boodschap “bij alle journalisten rondom deze zaak op hun bureau komt te liggen…”
Permanente angst
Typerend is een scène uit de documentaire die in veel media is getoond (hetzij ingekort) en niet afdoende geduid wordt. Dat is het moment waarop vader Gerrit Jan de kinderen op de grond om zich heen heeft verzameld. Hij nodigt één van de jongste meisjes uit om op een kinderstoeltje te zitten. Het kindje is verward over de situatie en de speciale aandacht die ze krijgt, en wordt vervolgens opeens van de stoel geslagen. De meeste media toonden dit schokkende moment van fysiek geweld, iets dat meteen als mishandeling herkend wordt. Maar er gebeurde zoveel meer, dat minstens zo schokkend is.
Kijkers van de documentaire zelf hebben kunnen vaststellen dat er vóór dit afschuwelijke moment zich nog iets cruciaals afspeelt. Je ziet de kinderen op de rug, in volgorde van leeftijd, doodstil om de vader heen zitten. Hun kleine zusje zit voor de vader op een stoeltje. De vader laat om beurten twee van de oudste kinderen bij hem komen en beveelt hen te gaan zitten terwijl er geen extra stoel staat. De verwarring maakt dat de kinderen er lacherig en hulpeloos bij staan want de realiteit laat zien dat dat niet kan, er is namelijk geen andere stoel. En dan laat vader boos zien hoe dat wel kan. Hij slaat haar van de stoel af, en gaat direct op haar stoeltje zitten. Later wordt het meisje aan haar arm op zijn schoot getrokken.
De ingehouden snik van het totaal verwarde meisje gaat door merg en been. De vader zet een ander stemmetje op en vraagt verbaasd “of het pijn deed”. Hij neemt haar in een soort houtgreep, die er op afstand troostend uitziet maar zeer intimiderend is. De gebeurtenis wordt afgesloten met zijn “verzoek” aan haar om niet meer te schreeuwen (kreeg ze hier deze straf voor?) Het was allemaal maar een spelletje.
Angst en verwarring
In dit uiterst onaangename voorval, dat slechts een paar minuten duurt, zit zoveel informatie. Het fysieke geweld vormt slechts het topje van de ijsberg. Deze scène laat op ijzingwekkende wijze zien wat dwingende controle inhoudt. De onnavolgbare, bizarre regels en de onvoorspelbaarheid van vader, die verschillende stemmen gebruikt, in verschillende talen brabbelt en soms in een soort vervoering lijkt te zijn. De angst die bij de onnatuurlijk stille kinderen van hun gezichten spat.
De fysieke mishandeling van het meisje wordt volledig ontkend, sterker nog, deze moet als iets positiefs worden gezien. En het feit dat vader twee kinderen medeplichtig probeert te maken aan geweld tegen hun zusje, iets wat, zo blijkt uit de documentaire, veel vaker voorkwam. Alle kinderen werden tot machteloze toeschouwer van het geweld tegen één van hen gemaakt.
Jessica Villerius was zelf ook ontzettend geraakt door de hele scène. Jessica: ‘Het ergste vond ik dat alle aannemelijkheden niet gebeurden: ze zochten geen steun (niet eens oogcontact) met hun moeder. Er werd niet gehuild of geschreeuwd. Het zusje werd niet getroost. Dat deed mij beseffen dat dit niet de eerste keer was, en misschien ook niet het ergste voorval wat zij meemaakten.’ In dit gezin was geen enkele gezonde vorm van veiligheid of realiteit. Angst en verwarring regeerden. Iets dat veel slachtoffers van dwingende controle herkennen.
De complexiteit
Wat niet alleen deze zaak maar talloze andere zaken waarin dwingende controle speelt kenmerkt, is complexiteit. In enkele media werd de zaak echter eendimensionaal verbeeld. Zo was in de documentaire bijvoorbeeld een krantenkop te zien met de term “horrorboerderij”. Niemand, ook de kinderen van Ruinerwold niet, wil dat over zijn of haar ouderlijk huis keer op keer teruglezen. De realiteit was zoveel complexer. Plegers zijn immers vrijwel nooit Netflix-psychopaten, maar mensen die, hoe destructief ook, zich vaak ook normaal of aardig gedragen.
Waar slachtoffers bij gebaat zijn is inzicht in hoe plegerschap er werkelijk uitziet. Bijvoorbeeld dat destructief gedrag vaak verpakt is in ogenschijnlijk goed gedrag. Via allerlei manipulatietechnieken, die voor omstanders en de getroffenen zelf niet goed zichtbaar zijn, wordt mishandeling verhuld. Een glimlach die dreiging verbergt, een grapje dat opgevolgd wordt door straf. Deze vormen van manipulatie, en de verwarrende gevolgen ervan, worden vaak niet goed begrepen. Kennis en inzicht hierin zijn noodzaak om de zaak goed te kunnen duiden. “Het moet uit de schimmigheid om het te kunnen doorbreken”, zo geeft Jessica Villerius terecht aan.
Victim blaming
De kinderen van Ruinerwold werden door de continue angst en verwarring belemmerd om als kind enige vorm van autonomie te ontwikkelen. Toch krijgen deze volwassen kinderen nu het verwijt dat ze geen autonome keuzes maken: ze hadden immers de deur kunnen uitlopen. De echte vraag die gesteld zou moeten worden is waarom hun vader hen psychisch en fysiek gevangen hield. Hij draagt verantwoordelijkheid voor een al dan niet “dichte deur”, voor alle mishandelingen en voor de levenslange gevolgen daarvan voor de kinderen. Niemand anders.
Ook zijn ze met andere vormen van victim blaming geconfronteerd. Net als andere slachtoffers van dwingende controle hebben deze kinderen te maken gekregen met de morele superioriteit van sommige reageerders. Op social media stonden reacties als: “Een rechtszaak heeft geen zin” of “Je kunt beter vergeven.” Typisch, want als iemand bijvoorbeeld te maken krijgt met zinloos geweld, blijven dergelijke oordelen vermomd als tips achterwege. Dán wijzen de meeste mensen wel (terecht) naar de daders.
Morele gebreken
Bij huiselijk geweld en kindermishandeling is dat dus helaas vaak omgekeerd. Slachtoffers moeten zich rechtvaardigen waarom ze niet weggingen of terugvochten. Bovendien wordt hen vaak gevraagd het onrecht dat hen is aangedaan zomaar te accepteren. Ze mogen dan van sommigen geen rechtvaardigheid zoeken in de rechtszaal maar moeten zelfs een gebaar naar de dader maken.
Eén van de bekendste traumawetenschappers ter wereld, Judith Herman, zegt over victim blaming in haar boek Trauma en herstel: “Buitenstaanders die niet weten wat het is om langdurig in doodsnood te verkeren of geen inzicht hebben in dwangmethoden, denken vaak dat zij in dezelfde omstandigheden meer moed zouden tonen en van meer verzet blijk zouden geven dan het slachtoffer. Vandaar dat men zo vaak geneigd is een verklaring voor het gedrag van het slachtoffer te zoeken in persoonlijkheidsdefecten of morele gebreken.”
Trauma-expertise
Psycholoog Gebi Rodenburg, verbonden aan het Verdwenen Zelf, zegt hierover: “Juist voor deze cliënten is het aanbrengen van de realiteit van levensbelang. Je wordt als hulpverlener als het ware getuige van de talloze schokkende ervaringen die deze mensen moesten meemaken zonder dat ze hier om vroegen. Dit vraagt om een moreel standpunt, het terugleggen van de verantwoordelijkheid waar deze hoort. Namelijk bij de pleger. Cliënten hebben het juiste perspectief nodig om hun trauma’s te kunnen verwerken. Het laatste wat ze nodig hebben is dat juist zij verdacht worden gemaakt.”
Gelukkig kregen de kinderen van Ruinerwold vooral veel steunende en liefdevolle reacties vanuit het grote publiek. Dat bleek ook uit de succesvolle crowdfundingactie, die veel geld voor mogelijkheden tot herstel opleverde. Het is echter essentieel dat er in de media en de samenleving meer inzicht komt in het brede maatschappelijke probleem dat dwingende controle is. Journalisten kunnen zich laten informeren over hoe ze hierover kunnen rapporteren, zonder slachtoffers te hertraumatiseren. Redacties kunnen trauma-experts of huiselijk gewelddeskundigen uitnodigen in hun programma’s.
Herstellen van psychisch geweld kan zeer moeizaam zijn, mede doordat het zo onbekend is. Veel slachtoffers twijfelen sterk aan wat ze meegemaakt hebben en binnen de hulpverlening is nog weinig sprake van (h)erkenning van psychisch geweld. We zien daarnaast veel slachtoffers die berooid achterblijven na een destructieve relatie of door hun ernstige problemen geen betaald werk kunnen doen. Daarom hebben wij als stichting een fonds opgericht om deze groep mensen gratis enkele diensten aan te kunnen bieden. De stichting opereert nu zonder enige subsidies of bijdragen van grote donateurs of fondsen. We zijn dus erg geholpen met giften. Een betrokken expert huiselijk geweld is recent een benefietactie gestart om ons fonds te steunen. Een hartverwarmend particulier initiatief. Wil je dit ondersteunen, kijk dan op https://kirstenregtop.com/benefiet/
Wijsheid en empathie
De kinderen van Ruinerwold zitten nog middenin een situatie waarin ze zich moeten verhouden tot hun vader, die niet strafrechtelijk vervolgd wordt. Onderling denken de broers en zussen verschillend over hun gedeelde verleden. De kinderen moeten als volwassenen relaties opbouwen met naasten in een telkens veranderende en zeer complexe familiedynamiek. Ze moeten hun leven zien op te bouwen na een jeugd waarin ze veel gemist hebben. Dit alles is precair en gevoelig. Niet iets om snel over te oordelen.
De kinderen van Ruinerwold komen wijs, kwetsbaar, krachtig en mild over, ondanks wat hen is aangedaan. Ze uiten nauwelijks verwijten of aanklachten, hoewel ze daartoe meer dan genoeg aanleiding hebben. Dat zijn mooie eigenschappen, die hen nog ver kunnen brengen. Eigenschappen die ze misschien zelfs wel nodig hadden om hun jeugd te kunnen overleven. Hoe mooi zou het zijn als opiniemakers, reageerders en media hen met dezelfde wijsheid en empathie tegemoet zouden treden. Dat hebben de kinderen van Ruinerwold zeker verdiend.
Iris Koops is oprichter van het Verdwenen Zelf en auteur van twee boeken over de gevolgen van emotionele en psychische mishandeling en de weg naar herstel. Tako Engelfriet is voorzitter van Stichting het Verdwenen Zelf .
Een groot compliment aan allen die dit artikel hebben geschreven. Laten we het zoveel mogelijk delen en hopen op wat meer doordachte reacties. Onbekendheid met de materie is een groot gevaar.
Ik wens de kinderen van Ruinerwold alle goeds.
Met een warme groet,
Maria
Mensen die zoiets nooit hebben meegemaakt kunnen makkelijk praten. Bij mij is sexueel misbruik gepleegd en huiselijk geweld. Dat je als 8 jarige ligt te huilen op je bed met de vraag of je later nog wel kinderen kan krijgen want je werd gewoon in je buik geschopt, en in je gezicht geslagen, soms met vuist. Zo een man heeft zoveel macht over je. Je wordt bedreigt met “Ik maak je af als je iets verteld. Al zit je op een hutje op de hei, ik weet je te vinden”. Zolang jij pijn gedaan wordt blijft hij hopelijk van broertjes of zusjes af. Zo kan ik nog wel doorgaan. Maar je moet zelf zoiets meegemaakt hebben wil je begrijpen wat er door de kinderen van Ruinerwold heen is gegaan. Echt respect dat Israel de moed had om te doen wat hij deed. Ik durfde dat niet. En wat goed dat ze er nu met elkaar over kunnen praten en elkaar steunen.
Naast of misschien wel dóór alle schokkende beelden voelde ik zoveel empathie en liefde voor deze dappere mensen opkomen dat het bijna pijn deed.
Dat deze indringende reportage blijkbaar voor veel mensen reden is/was hier nog een schepje onbegrip, boosheid, jaloezie(?) bovenop te doen vind ik schokkend.
Laat deze mensen in hun waarde om nog een beetje goed te maken waar we ook als maatschappij enorm tekort geschoten zijn. Dit kan en mag gewoon niet gebeuren in ons land.
Respect respect respect : het enige sleutelwoord.
Zeer treffend verwoord!!
Super goed dat jullie dit oppakken, het is zo herkenbaar en zo broodnodig. Heel veel sterkte en liefde voor alle kinderen van Ruinerwold… Dikke knuffel voor iedereen die hier mee te maken heeft.
Mooi stuk en chapeau voor hoe dit probleem wordt blootgelegd. Helaas beperkt de media zich door de volledige focus op “de kinderen van Ruinerwold” te blijven leggen en daarmee gemakshalve te vergeten dat er een enorm maatschappelijk probleem ligt verscholen in huiselijk geweld en kindermishandeling. Cijfers tonen niet voor niks aan dat er in elke klas, sowieso 1 kind zit dat thuis onveilig is. Over slechts 1 situatie kunnen nog duizenden documentaires gemaakt worden, maar dit zal de kern van dit probleem niet geven, omdat de focus dan nog steeds op dat ene verhaal blijft liggen. Nederland; Focus op het gehele plaatje, die simpelweg van iedereen is en niet alleen van hen die dit overkomt/is overkomen.
Ik ben heel blij dat jullie oppikken en verwoorden dat emotionele en psychische mishandeling zo’n rode draad is in het verhaal van Ruinerwold. Ik ben niet fysiek of seksueel misbruik maar ben wel opgegroeid in een normaal ogend gezin waar emotionele en psychische mishandeling was. Of noem het narcistische mishandeling. Ik herkende veel in wat door de kinderen verteld werd en waar zij doorheen gingen, vroeger en ook nu bij het herstel. Ik werk ook als hulpverlener met gezinnen en inderdaad, de vernederingen, beschaming, angst inboezemen, moedwillig gezinsleden tegen elkaar opzetten etc. komt vaker voor dan veel mensen, de media denken. Ook voor veel hulpverleners is het nog een blinde vlek, omdat de plegers zich normaal voordoen, of juist als hele betrokken ouders. Heel goed dat hier steeds meer aandacht voor is. Dit kunnen we leren (h)erkerkennen met elkaar. Als de mythe dat alle ouders altijd het beste voorhebben met hun kind en in staat zijn om te leren wordt doorzien.
Myrthe, hulpverlener en ervaringsdeskundige
Wat goed dat jullie hier kwartier voor maken. Het valt me op dat er in de media wel aandacht is voor de Kinderen van Ruinerwold, de emotionele mishandeling bij de turnsters die in het nieuws waren, de familierechter van Waterschoot die aan de bel trok over de misstanden in het familierecht bij complexe scheidingen, maar dat ze niet benoemen of herkennen dat er achter al deze krantenkoppen als patroon de dynamiek van emotionele en psychische mishandeling zit. Hopelijk wordt het meer en meer gezien en geduid in de maatschappij. Ik weet uit ervaring dat het veel vaker voorkomt, zowel prive als professioneel. Er is nog veel ongezien en onbegrepen leed bij kinderen en volwassenen. Voor dit nog verborgen probleem van psychische mishandeling in gezinnen, maar ook op werk en andere relaties, waarbij er aan de buitenkant geen blauwe plekken te zien zijn, is het hoognodig om erkenning te krijgen in Nederland.
Het is ten hemel schreiend hoe slachtoffers van psychisch geweld zichzelf moeten verdedigen alsof ze zelf dader zijn. Het geeft de mensen rust blijkbaar als ze kunnen oordelen over een slachtoffer en zichzelf gerust kunnen stellen dat zij nooit zo dom en naïef zouden zijn om in zo’n situatie te belanden. Terwijl het juist dom en naïef is om te denken dat het jezelf niet kan overkomen.
Veel oordelende mensen snappen niet hoe ze slachtoffers daarmee dieper in het trauma zetten. Door ipv van steunend te zijn slachtoffers te gaan beschuldigen richten ze alleen maar meer schade aan, terwijl er al zoveel beschadigd is.
Ik ga het artikel rap delen. Ik blijf hopen, maar ook geloven dat verandering mogelijk is.
Wat in een journalist wordt zó geraakt dat ze zich buiten proportie gaan gedragen? Kan het zijn dat ze niet zo goed de pijn kunnen verdragen van dit gezin? Mensen die een vreemde reactie (boos, jaloers etc.) hebben als een ander huilt is net zo ‘vreemd’ als het gedrag van sommige journalisten. Energie liegt nooit… onbewuste ervaringen en hun reacties daarop liegen niet.
Vreselijk wat de kinderen van Ruinerwold is overkomen. Helaas waren ook voor mij meerdere verhalen van hun herkenbaar. Het zou mooi zijn als er meer aandacht komt voor geweld binnen gezinnen. Maar eerlijk gezegd zou ik niet weten hoe het door de buitenwereld ontdekt moet worden. Ik woonde in een villawijk. Mijn vader was bankdirecteur, een knappe charmante, intelligente man. Mijn moeder, gehandicapte broer en ik leden onder zijn sadistische tirannie. We verhuisden elke twee jaar dus onze vele verwondingen vielen de huisartsen niet op. Ik weet nog dat de huisarts mijn moeder wegstuurde naar de wachtkamer en mij vroeg wat ik(!) allemaal met geweld in mijn vagina en anus stopte en dat ik daar mee moest stoppen. Pas op mijn vijftiende troffen we een huisarts die doorvroeg en herkende wat erbij ons thuis gebeurde. Na de scheiding liet onze familie ons in de steek. Hoe kon je nou weggaan bij zo’n goede man?
Ik ben nu 52 en vraag me werkelijk af hoe we dit soort huiselijk geweld kunnen stoppen. De pijn van emotionele mishandeling stopt nooit.
Heel mooi en integer artikel over de slachtoffers van Ruinerwold. Wederom wordt duidelijk hoe belangrijk het is dat psychisch geweld, coercive control/dwingende controle en gaslighting/hersenspoeling zo snel mogelijk strafbaar wordt gesteld. Het is onbegrijpelijk dat Nederland hier de ogen voor blijft sluiten.
Wat een goed en belangrijk artikel! Belangrijk voor de kinderen van Ruinerwold, omdat er inzicht wordt gegeven in wat ze echt hebben meegemaakt, en inzicht in wat ze nodig hebben om te kunnen herstellen. Belangrijk ook omdat het artikel eraan bijdraagt, om meer bekendheid te geven aan het feit dat coercive controle een breed maatschappelijk probleem is. De zin ‘ de gevangenschap begint al voordat de deur op slot is’ raakte me persoonlijk. Ik hoop dat dit artikel wordt opgepikt door de media en dat ook veel journalisten het zullen lezen! Ik ga het igg delen op social media!
Waarom ver/ oordelen buitenstaanders toch zo snel of hard ? Nu lezen we dat zulke aanname’s snel in de media komen, wat het extra zwaar maakt voor in deze de Ruinerwoldse kinderen. Een intense docu is zorgvuldig gemaakt, zelfs integer zo mogelijk. Pijnlijk te lezen hoe de buitenwereld zo meer zout in de wonden strooiden. Familie uitpluizen? Waarom? Het is en blijft confronterend genoeg voor ze, daarbij gaat ieder er anders mee om, het zijn broers en zussen, maar ook individuen. Degene die niets herkennen van hun vormen van verwaarlozing, kunnen zich beter inlezen, eer ze onzinnig hard uiten, het blijkt wel, dat er ver buiten de grenzen zijn gegaan, hebben ze niet genoeg ondergaan? Hoe smeuig de media de feiten verdraaien, is een slecht teken. Er is een dubbel gevoel bijgekomen. Dat is pijnlijk, onnodig en ietwat sensatie, juist waar ze niet op zaten te wachten in hun bewogen leven en het zelfstandig opgroeien met andere normen en waarden. Het valt op dat het slimme, fatsoenlijke jongeren zijn, die steun bijelkaar vinden, maar de weg is nog lang, ook voor hun jongere beschadigde broers/ zussen. Wat een achterstand hebben ze in het leven, gun ze toch de rust en privacy, nu het mogelijk is voor hen. Dit kan lang achtervolgen, mens/ media: dit is geen sensatie, maar de pure realiteit, trek het niet nog verder uit z’n verband. Respecteer deze mooie slimme jongeren, ik hoop dat ze een mooi leven krijgen, als het de tijd is qua verwerking, sommigen zitten na 40/ 50 jaar nog manco’s tegen. Dat los je niet zomaar op, gelukkig hebben ze elkaar, al gaat ieders leven door. Respecteer ze aub. Sterkte, kinderen van. 🙏
Dank jullie wel Iris en Tako voor dit artikel!
Het is zo goed en belangrijk dat jullie aandacht blijven vragen voor het begrip dwingende controle. Dat doen jullie op een hele heldere manier in dit artikel. Ik hoop dat steeds meer mensen zich bewust worden van de enorme schade die dit aan kan brengen en dat ‘het systeem’ in Nederland eindelijk mee gaat werken zodat slachtoffers (ook juridisch) sterker komen te staan en dit echt aangepakt kan worden.
Misschien ook goed om eens te melden of wat meer in het licht te brengen dat de politie, waar de jongen na jarenlang verzamelen van moed heen ging, hem gewoon teruggebracht naar dat huis. Hoe kunnen ze dat nou doen. Dit vind ik echt onbegrijpelijk en iets waar ook politie eenheden van zouden moeten leren. Mensen die dit meemaken gaan niet zomaar iets melden, ze horen beschermd te worden. Het verhaal begrijpen is complex, maar politie moet ook kijken naar de signalen en leren hoe die te herkennen. Zo belangrijk.
Dat geldt ook in de GGZ, hoe vaak er niet wordt gezegd dat een ‘familie’ gesprek of gezinstherapie nodig is of zou helpen, terwijl dat slachtoffers juist helemaal ten gronde richt is schokkend. Ik spreek uit ervaring. Hoe kun je je verdedigen als het hele gezin in de ban is van de mishandelaar en het narratief dat het slachtoffer de ‘gestoorde’ zou zijn. Er worden behandelingen gestopt omdat mensen niet willen meewerken aan gezinsgesprekken, gewoon door onbekendheid met dit fenomeen.
Beste Susanne, hierover schrijven we regelmatig: https://professionals.verdwenenzelf.org/in-de-media/.
Ik ben zelf ernstig emotioneel misbruikt door mijn moeder en en zie nu pas een verband met de psychische epileptische aanvallen die zich voor hebben gedaan vanaf het moment dat mijn vader op 8-jarige leeftijd overleed. De emotionele mishandeling kende ik al lang en heeft mij jarenlang een snijdende onzekerheid gegeven waardoor ik sociaal angstig was, terwijl mensen mij als een sterk iemand zagen. De kinderen van Ruinerwold hebben mij diep ontroerd en hebben mij laten zien hoe mooi je bent als je oordeelloos bent ook al komt deze oordeelloosheid voort uit een diepe angst die alles afbreekt. De wereld van waaruit deze kinderen spreken, en misschien wel veel mensen met een psychische kwetsbaarheid, is een wereld van innerlijk wijsheid en zuivere liefde. Ook al ervaar je als slachtoffer de schoonheid hiervan zelf totaal niet doordat het een overlevingsstrategie is in een omgeving van emotionele wreedheid en chantage. Door zelf intuïtieve tekeningen te maken en creatief therapeut te worden heb ik deze parel in mezelf levend gehouden zonder dat ik het wist en heb zo kunnen overleven. Nu ik de parel heb beschreven in een boekje, durf ik pas te voelen wat ik allemaal heb meegemaakt. De kinderen van Ruinerwold hebben me door hun openheid, kwetsbaarheid en oordeelloosheid laten zien hoe waardigheid eruit ziet en hebben me op die manier zoveel waarde terug gegeven. Dankjewel lieve kinderen van Ruinerwold,
Donna
Wat heb ik veel gevoeld van herkenning en eenzaamheid tijdens de openbaring van Ruinerwold zeg maar .
Mijn moeder was een psychiatrische vrouw, gevormd door haar verleden . Daarna kreeg zij ons (9) kinderen en wist niet hoe ze ons tot emotioneel gezonde kinderen met een mooie basis op kon voeden. Ze heeft haar best zeker gedaan , samen met mijn vader en er waren zeer zeker goede dingen , zelfs mooie dingen . Ze is onlangs gestorven en loyaliteit is gelijk na mijn geboorte in mijn genen getreden , zo iets. Ik heb mijn leven lang , tot nu toe het heel normaal gevonden dat zij op de 1e plaats kwam . Ik heb in verschillende groepen gewerkt aan groei en bewustwording en mijn overlevingsdrang heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Ik heb van haar gehouden , misschien wel veel te veel . Nu hoop ik voor mezelf dat ik met de kracht die ik ook dankzij haar genen en die van mijn vader , nog een mooi leven voor de boeg heb. Het verleden blijft pijnlijk als ik er af en toe naar kijk . Ze hebben hun best gedaan met dat wat in hun vermogen lag en we zijn allemaal nog goed terecht gekomen . Ze blijft in mijn hart als mijn moeder en mijn vader verdient een gouden ster (hij is ook overleden), dat zeker .
Het in hoofdletters WAAROM in het boek van Israël van Dorsten, raakte me als een speer. Later las ik in de vooraanstaande kranten iets over ‘avonturenroman’ en dat Israël ‘een held’ zou zijn. Nou, dacht ik, die hebben er niets van begrepen! Dit artikel maakt dat duidelijk.
Omdat ik ook een boek schrijf over mijn leven, denk ik wel eens: zou me dat echt goed doen? Ik ken al die vooroordelen té goed en ze doen pijn! Blaming the victim ken ik véél te goed.
Wat mij stoorde is dat maatschappelijk werk niet buiten hun protocol wilde gaan door ’s nachts op te gaan staan en gewoon hun werk doen. Het was duidelijk dat Israël alleen ’s nachts weg kon.
In de reacties lees ik dat meer mensen niet begrijpen waarom mensen zo snel oordelen. Ik begrijp dat ook niet. Alsof ze de ernst niet eens aanvoelen. Ik heb er geen woorden voor. Ik hoop dat het goed komt met Israël en al deze kinderen. God bless.
Wauw, wat een artikel… Ik ben in shock…
ik zie het gebeuren bij mijn eigen kindjes.
Als gezonde moeder sta je met je rug tegen de muur.
Waarbij geen enkele hulpverlener het begrijpt en absoluut zorgen voor hertraumatisering. Helaas komen ze hier nog steeds mee weg en gaat dit nu al een jaar dagelijks door. Waarbij de dader glimlachend toekijkt…
Lieve kinderen en volwassenen van Ruinerwold en anderen die een verschrikkelijk verleden met zich mee dragen.
Er bestaan goede mensen echt waar, je moet goed zoeken maar ze zijn er…
Geef je zelf de tijd en ga van jezelf leren houden, je bent kostbaar!!
Een hele dikke knuffel van mij…
Prachtig artikel, de spijker op zijn kop!
Het doet mij o.a. denken aan de kindertijd die ik als Assepoester niet heb gehad. Weglopen van huis kwam wel in me op doch was niet te dragen als minderjarige.
Je hebt niet het referentiekader van de mensen die je verwijten dat je dat niet deed. Je zit psychisch gevangen en het zijn en blijven je ouders waaraan je loyaal blijft. Je zit “in” de situatie en voor mensen die er niet in zitten is het gemakkelijk praten. Het voelt als een gevangenis. Je mind ziet de uitweg niet. Je bent gehersenspoeld en dat zijn de beste stuurlui aan de wal niet. Hun wiegje stond ergens anders!
Toen ik woonoverlast kreeg kwam het niet in me op om te vertrekken. Ik wist niet beter om alles te ondergaan en om tevergeefs te vechten tegen de bierkaai.
Ik probeer nu mensen bewuster te maken. Soms ben ik bang dat het verspilde energie is omdat ik te maken heb met mensen die liegen en de boel verdraaien/omdraaien. En mensen die mij niet serieus nemen en de narcist/psychopaat wel. Het is zelfs zo dat men mijn kant van het verhaal niet eens wilt weten. Of alles verkeerd interpreteert en uit de context haalt. In hoeverre dit er toe doet want wat mijn leven heeft verwoest kan en mag gewoon niet. Bij niemand!
Ik vraag me soms af waarom hun wel worden geloofd en ik niet. Kom ik te gezond of juist ongezond over? Wat is dat toch dat hun altijd worden geloofd? Zijn ze perfecte toneelspelers? Ik denk van wel. Vanaf hun kleutertijd bleven ze manipuleren en doen alsof.
De dader is het slachtoffer en zielig! Naar haar wordt wel geluisterd. En ze kreeg zelfs meermaals huisbezoek van de wijkadviseur verhuurder. Ik was niet eens een bezoek waard. Zij zou lijden onder mijn woonoverlastmeldingen. Er werd me opgelegd dat ik niet over woonoverlast mocht praten door de verhuurder sociale huur met de a ervoor. Bijna een jaar had ik geen nachtrust. Als zij maar gelukkig is. Zij is het zielige slachtoffer.
Mijn leven doet er niet toe en dat van mijn familie ook niet. Wij staan onderaan de ladder.
Ik hoop dat deze kinderen een fijn en gelukkig leven krijgen. En dat wens ik mezelf ook! Ik ben weliswaar verhuisd. Echter het psychisch geweld van de wijkadviseurs verhuurder, de omgekeerde wereld, komt nog vaak omhoog. Mijn vertrouwen is ernstig beschaamd.