Sinds de zomer is het Verdwenen Zelf een stichting geworden. Zo hopen we nog meer te kunnen doen aan de gevolgen van emotionele en psychische mishandeling. We hebben de ANBI-status en dat betekent dat we officieel een goed doel zijn. We mogen donaties en giften ontvangen. Dat is belangrijk voor de continuïteit van ons werk.
Veel slachtoffers zijn ons dankbaar en laten ons dat weten. Daar zijn wij natuurlijk erg blij mee. Meer dan 16.000 mensen hebben de boeken van Iris gekocht en duizenden mensen hebben onze workshops gevolgd of individuele therapie of coaching gehad via ons netwerk van behandelaren. De laatste twee jaar hebben we ook veel professionals getraind en hebben we diverse organisaties via lezingen en workshops bereikt. Vaak zeggen mensen tegen ons: ‘Ik wil graag iets doen’. Dat kan nu. Als je wil kan je een donatie doen.
Eerder hebben we al ons nieuwe bankrekeningnummer bekend gemaakt. We hebben nu het doneren wat eenvoudiger gemaakt: met een speciale pagina waarop je precies kan zien hoe je kan doneren. De pagina heeft een eenvoudige betaalknop. Zowel voor Nederlandse als Vlaamse lezers en betrokkenen.
Elke bijdrage, hoe groot of klein dan ook, is welkom. We kunnen het geld goed gebruiken om slachtoffers beter te ondersteunen, professionals te bereiken en problemen beter op de kaart te krijgen bij het grote publiek. Met het geld voeren we onder andere de volgende activiteiten uit:
- De kosten voor onze workshops en ander aanbod laag houden voor mensen die het financieel niet breed hebben;
- Preventie, psycho-educatie en voorlichting voor slachtoffers uitbreiden;
- Lezingen en workshops geven aan maatschappelijke organisaties als studieverenigingen, vrijwilligers, ervaringsdeskundigen en patiënten- en cliëntenorganisaties;
- Professionals, organisaties, media en politiek beter bereiken om de problemen waar slachtoffers tegenaan lopen aan te kaarten;
- Het meewerken of bijdragen aan programma’s, documentaires, onderzoeken, projecten of andere initiatieven die de gevolgen van emotionele en psychische mishandeling bekender maken.
Deze activiteiten zijn nodig. Nog teveel mensen worden slachtoffer van emotionele en psychische mishandeling en kampen met trauma. Professionals en organisaties ontberen soms nog de kennis hierover. Bij het grote publiek, in de media en in de politiek wordt de problematiek nog niet voldoende gezien. Gelukkig komt er langzaam wel steeds meer aandacht voor deze problematiek. Ook wij dragen hieraan ons steentje bij. Door een gift of donatie ondersteun je dat we onze activiteiten kunnen uitbreiden.
Doneren? Klik hier voor onze doneerpagina.
Ik ken het boek en heb nu de film gezien : Het verdwenen zelf. Het is ongelofelijk hoe systematisch ver en diep dit alles gaat en hoe het nog verder doorwerkt in een gezin wat al uiteengevallen is door een scheiding. Ik zei indertijd: Ik durf niet te scheiden, want het wordt een hel! En dát werd het!! De huisarts, psycholoog, jeugdzorg, politie en rechtbank… Later excuus vanuit hen en een: ‘je mag ons altijd bellen: 112…” Ik heb het gered, kreeg alles op de rit en heb het goed, maar de littekens zijn er (psychisch) en de scheurlijnen zitten nog steeds tussen de kinderen, m’n ex en mij verweven, want de kinderen zijn nu volwassen maar ik ervaar nog steeds hun blik of reactie , een blik of reactie zoals hun vader deed of hen naar mij liet kijken. Ik heb het losgelaten en accepteer hun zienswijze. Uitleg heeft geen zin. Ik was indertijd de emotioneel labiele in elkaar gekukelde vrouw en hij de mooie man. Het is werkelijk tot op heden voor mij niet te bevatten hoe iemand zó kon en kan handelen en er lachend mee wegkomt… Graag zou ik als ervaringsdeskundige anderen voor alle ellende willen behoeden en/of hen eruit willen halen door ze de inzichten te geven. Maar ook de hulpverlening willen laten inzien hoe belangrijk het is dat ze tijdig door hebben wat er werkelijk speelt. Juist daar waar ook kinderen zijn! Bij mij lag het complexer, omdat mijn moeder hier ook nog eens een grote rol in speelde en ik uiteindelijk nog maar weinig houvast had…
Wat heftig, en ernstig, wat je beschrijft Femke, het is inderdaad bijna niet te bevatten. Ook niet zoals je beschrijft in het hele gezin en soms ook daarbuiten met vrienden of collega’s. Wat je aangeeft, dat het na de scheiding juist erger wordt, is ook precies wat we vanmiddag besproken hebben. Het is heel belangrijk dat daar veel meer aandacht voor komt.